Ik las laatst een stukje uit de inaugurele rede van Nelson Mandela van bijna 20 jaar geleden. Het onderstaande gedicht herinnert me eraan dat wij bestemd zijn om te stralen en dat zoveel kinderen dat doen. Als ik naar bovenstaande foto kijk – die mijn man op moederdag van me maakte, terwijl onze twee jongens me een dikke kus gaven – zie ik mezelf stralen. Het herinnert me aan het kostbare geschenk van kinderen en vooral … dat ik een kind van God ben. Ik wens je een stralende dag toe!
Onze diepste angst,
is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist
onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het licht in ons
is wat we het meeste vrezen.We vragen onszelf af:
Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend,
begaafd, geweldig te achten.
Maar waarom zou je dat niet zijn.
Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet
door jezelf klein te houden.
Er wordt geen licht verspreid,
als de mensen om je heen,
hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.We zijn bestemd om te stralen,
zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is
te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen,
maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons licht laten schijnen,
schept dat voor de ander
de mogelijkheid hetzelfde te doen.Als we van onze diepste angst bevrijd zijn,
zal alleen al onze nabijheid
anderen bevrijden.
Een tekst van Marianne Williamson gebruikt door Nelson Mandela tijdens zijn inaugurele rede voor het presidentschap van de republiek Zuid Afrika in 1994.
