Gisteren ben ik naar de film Inside Out (in het Nederlands ‘Binnenstebuiten’) geweest. Wat een mooie film!
De Disney- Pixar film neemt je mee naar een bijzondere plek: in het hoofd. De film gaat over ‘het hoofd’ van Riley, een meisje van elf, dat – net als wij allemaal – opgroeit met vallen en opstaan. Haar vader krijgt een nieuwe baan en daardoor moet het gezin verhuizen. Riley laat zich leiden door haar emoties: Plezier, Angst, Woede, Afkeer en Verdriet. Haar emoties wonen in het zogenaamde Hoofdkwartier, de commandoruimte in Riley’s hoofd. Vanuit die ruimte wordt Riley van advies voorzien en op basis daarvan neemt ze beslissingen.
Aangezien Riley en haar emoties het lastig vinden om zich aan te passen aan het nieuwe leven, is er nogal wat opschudding in het Hoofdkwartier. Riley’s belangrijkste emotie, Plezier, doet haar best om alles positief te houden, maar ondertussen ruziën de emoties over hoe ze het beste kunnen omgaan met een nieuwe stad, een nieuw huis en een nieuwe school.
De film is gewoon leuk om te bekijken, maar ik raad de film ook aan voor iedereen, jong en oud, maar vooral ook voor een ieder die kinderen en tieners heeft en/of met kinderen en tieners werkt. De film kan mijns inziens een goed hulpmiddel zijn om over emoties te praten, omdat iedereen alle vijf emoties ongetwijfeld zal herkennen en vooral ook zal voelen tijdens de film. Ik heb meteen de vijf bijbehorende Emotie-poppetjes besteld, zodat die in gesprekken ook gebruikt kunnen worden. Ik denk trouwens dat de film en de gesprekken erover ook goed tussen volwassenen kunnen plaatsvinden. Deze animatiefilm is echt geschikt voor alle leeftijden!
Als kijker kreeg ik de boodschap dat alle emoties belangrijk zijn: geen enkele emotie is hierbij uitgezonderd. Alle emoties hebben stuk voor stuk een functie en we kunnen er niet voor kiezen de ene emotie wel te voelen en andere emoties niet. Het is alles of niets. Ik voelde dat Plezier Verdriet weg probeerde te duwen en soms mocht Verdriet er zelfs niet eens zijn.
Dat herken ik zo vaak in mijn werk (en ook wel bij mezelf): Verdriet krijgt geen plek of ten minste niet de plek die Verdriet verdient. We willen Plezier hebben en voor andere emoties is minder ruimte en die lijken minder toegestaan. Goed dat in de film duidelijk werd dat het zo niet werkt, sterker nog: Verdriet toelaten en de ruimte geven blijkt essentieel te zijn in je ontwikkeling en bij maken van keuzes. En ja, bij die scènes heb ik wel een paar traantjes weggepinkt.
Verdriet zorgt er bijvoorbeeld voor dat we een verbinding met anderen aan kunnen gaan, want als iemand anders verdrietig is, voelen we ons misschien zelf ook verdrietig en willen we misschien de ander helpen minder verdrietig te zijn. Deze gevoelens van empathie en compassie kunnen helpend zijn. Mooie voorbeelden hiervan zie je op het moment dat Verdriet het denkbeeldige vriendje van Riley, Bing Bong, probeert te troosten of als Riley haar verdriet met haar ouders deelt.
De makers hebben er vijf jaar over gedaan om de film te maken en hebben verschillende psychologen om advies gevraagd over hoe emoties werken en onze gedachten en ons gedrag beïnvloeden en vice versa. In de film zie je dat mooi terug en wordt goed uitgebeeld welke relatie er is tussen gedachten- gevoelens en gedrag. Je ziet bijvoorbeeld ook hoe emoties je perceptie van je huidige situatie, maar ook de herinneringen van het verleden, beïnvloeden. Er zijn mooie, ‘Plezier-ige’ herinneringen uit Riley’s verleden, die op de momenten dat ze zich verdrietig voelt, letterlijk (maar natuurlijk ook figuurlijk!) gekleurd worden door Verdriet. De blauwe kleur van Verdriet verkleurt de gele kleur van Plezier. Heel inzichtelijk en daardoor raakte het me ook precies in mijn eigen emoties toen ik de film bekeek.
Ik zou er nog veel meer over kunnen zeggen, maar ik ben bang (nouja, niet letterlijk dan) dat ik mogelijk teveel van het verhaal ga prijsgeven. Ik zou zeggen: ‘Ga gewoon de hele film kijken, het is de moeite waard!’ Veel kijkplezier!
